The Downfall

μια φορά και ένα καιρό νόμιζα ότι θα παρέμενες στο βάθρο σου για πάντα-μορφή στιλπνή σαν των φαγιούμ που είχες κρεμασμένα στο φοιτητικό σου δωμάτιο.
παράδοξο φίλε μου-απόψε σε είδα φευγαλέα στο τζάμι του μετρό μετά από περίπου 4 χρόνια-και αν και για ένα κλάσμα δευτερολέπτου σκέφτηκα να σε αντικρύσω, μετά όλα μου φάνηκαν τόσο μάταια-και έστριψα το κεφάλι-και για 2 λεπτά μοιραστήκαμε το ίδιο βαγόνι, αλλά και εσύ έκανες πως δεν με είδες και κατέβηκες μετά στην στάση Μοναστηράκι σέρνοντας μια βαλίτσα που ούτε καν το χρώμα της δεν πρόσεξα.
και εγώ σηκώθηκα να κατέβω στην επόμενη στάση γελώντας από αμηχανία και αντιλαμβανόμενη ξανά τη παντοδυναμία του χρόνου
είχες πέσει πια από το βάθρο σου-στα 33 και τίποτα δεν θύμιζε το εξαίσιο που κάποτε ήσουν για μένα.

nothing lasts forever-but nothing..