One year old

Birthdays are always strange-you never know what to say. Today was the birthday of this blog; I had almost forgotten but then my memory is working in unexpected ways making associations between dates, people, places and things in the most awkward and occasionally painful way.

'the figure is a constellation..What else is in this universe, this drawing? Other stars, far away. I hunt through my tools and find a needle. I begin to prick the paper full of tiny holes, and each pin prick becomes a sun in some other set of worlds. And when i have a galaxy full of stars I prick out this figure, which now becomes a constellation in earnest, a network of tiny lights..'

In a moment of absolute silence, reading this passage, I remembered-as if had a moment of clarity not through myself but through the voice of another and everything that appeared absurd and happening for no reason at all, for the past year, at that moment of perfect silence, seemed to have had a reason. And for this tiny moment, everything became transparent and every pain, every joy, every fear and anger that I have carried around in my universe since that Friday afternoon a year ago, vanished--

and left only me, with my here and now, this tiny portion of this all-encompassing universe. And I guess, this is a turn of the page..

I just can't do otherwise

Ποιο είναι το σημείο που ενώνει τον έρωτα και την "τέχνη", ή ό,τι άλλο κάποιος αγαπά πολύ; Οτι απλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς-- και σε αυτές τις περιπτώσεις, που ουσιαστικά δεν υπάρχουν επιλογές γιατί η επιλογή είναι μία, δεν υπάρχουν ήττες ούτε νίκες..υπάρχει μονάχα πορεία, είναι γραμμένο στο DNA σου, μέχρι τη μέρα που θα μπορείς να κάνεις αλλιώς (αν ποτέ έρθει αυτή).

(μικρή απάντηση στο post του φίλου otibaleionous

και η Tinkerbell κλείσιμο του ματιού σε όσους πιστεύουν ακόμα πως μπορούν να πετάξουν--

ζωή είναι επτά να πέφτεις και να σηκώνεσαι οχτώ;)

The kind of silence

..you sometimes get in phone calls to a person that you love.
The kind of silence people only dream of.
The kind of silence that is only for waiting in.
The kind of silence as a thief makes away with the gold.
The kind of silence in a crowded house when everyone is asleep.
The kind of silence between waves at the ocean.
The kind of silence that follows a big argument.
The kind of silence that happens when you put your head under the water of the bath.
The kind of silence that only happens at night.
The kind of silence that happens when you close the curtains and climb into bed.
The kind of silence that has everything in it.

(Tim Etchells, Certain Fragments

image from W.Wenders' Wings of Desire)

my prayer for tonight, for what I am longing for

Freedom is what you make of it

Στα μέσα του Οκτώβρη πια, ή μάλλον, μόλις προσπερνώ το μισό του, μένοντας κάπου στον βορρά της Ευρώπης και βλέποντας τις μέρες να περνούν, θέλοντας να γράψω κάτι ευφάνταστο που καταλήγει τελικά να φαντάζει κοινότυπο..
και εγώ όπως και τόσοι άλλοι πιασμένοι στα δίχτυα μιας τροχοπέδης ή μιας ουτοπίας που αρχίζει με το γράμμα 'ε'..ελευθερία..τόσο σημαντική πια που έχει γίνει αυτοσκοπός. και κάθε φορά συνειδητοποιεί κανείς ότι δεν είναι και τόσο εύκολα εφικτή ή ότι μάλλον ισχύει στο ιδεατό Πλατωνικό κόσμο και όχι στην καθημερινή καπιταλιστική μας ευφορία (αν όχι εφορία!)
Είναι δύσκολο να σταματήσει κανείς το τρέξιμο και να αναλογιστεί τι έχει σημασία-ίσως γιατί το να σταματήσεις μια στιγμή θα σε κάνει να φανείς πιο δέσμιος των στιγμών που δεν σταματάς. Εγώ πάντως δεν προλαβαίνω να σταματήσω και ας είναι η καθημερινότητα μου η πεμπτουσία της προσωπικής μου επιλογής και ελευθερίας--στην τελική, ελεύθερη είμαι να κάνω ό,τι θέλω, έχοντας σπουδάσει πολύ, ζώντας σε μια δημοκρατική χώρα και κινούμενη στον ακαδημαικό χώρο, συναναστρέφομαι με ελεύθερους ανθρώπους και είμαι όσο ελεύθερη είναι και αυτή..

μονάχα κάτι βράδια, αναρωτιέμαι πόσα χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου περνούν με το να περιμένει την στιγμή της απόλυτης ελευθερίας; για να είσαι ελεύθερος, χρειάζεσαι μια δουλειά, μια οικονομική ανεξαρτησία και μια κοινωνική καταξίωση--ή μήπως όχι; εγώ πάντως ξέρω ότι πολλοί από μας 'του 90 οι εκδρομείς' ζούμε ακόμα προσμένοντας την ελεύθερη στιγμή μας και ας περνούμε τις μέρες μας κυνηγημένοι από τις αυταπάτες της ελευθερίας και των προσωπικών επιλογών μας..

to be forgiven, to be loved, to be free..(S.K.)

a famous blue raincoat

for years now, he was going around with a black raincoat and a hunger/hanger

difficult to define what exactly he was looking for

but he had no story left for himself anymore

the blue beast had devoured it already...

but he will find her who that someone else missed..

whisper at the top of the hill

'i hear that you're building your little house

deep in the desert

you're living for nothing now

i do hope that you're keeping some kind of record...

did you ever go clear?'

bobrauschenbergamerica

the painter

and the work

such a brilliant theatrical experience; bobrauschenbergamerica by siti theatre

a great gift from the Dublin Theatre Festival

colourful, playful-just reminded me what good theatre means!