you see, these days, the more I think about people, the more I decide that they are like onions..you need to have patience and peel them and even if they make you cry, go on, peeling them to find their essence--there is always an essence no? otherwise, they just hide under layers and layers and there is nothing to be found...
no, people these days remind me of onions..the white ones that take the smell of painting away and they can make you cry even if you sit in the upper circle of the theatre..

λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μου αρέσουν...

τελικά τα πιο όμορφα φεγγάρια τα έχω δει στον βορρά
απόψε, στο Δουβλίνο για παράδειγμα είδα από το παράθυρο τη πιο όμορφη πανσέληνο των τελευταίων μηνών..
και σκεφτόμουν αυτή την παράξενη γυναίκα με το λουλουδωτό παλτό και τα επικίνδυνα μάτια, γύρω στα πενήντα, να λεει πως μια τέτοια νύχτα στο προαύλιο του Τρίνιτι στάθηκε και ακούμπησε τη πλάτη της στον τοίχο, κοίταξε το φεγγάρι και κατάλαβε τι σημαίνει να γράφεις από τον τάφο..
για μένα βέβαια αυτή η ασημένια λάμψη πάνω από τη γειτονιά δεν μου μοιάζει με τάφο--αλλά ούτε και με κάτι ζωντανό-ενδεχομένως αν όλοι οι ήχοι σταματούσαν να ένιωθα τι ήθελε να πει αυτή η παράξενη γυναίκα, που μες στην αμηχανία μου, ακούγοντάς την γέλασα..με το καχεκτικό γέλιο του ανίδεου

Random thoughts-Monday midnight

είναι που κάποια βράδια περιμένω το τηλέφωνο να χτυπήσει
ή την οθόνη να αναβοσβήσει και τη σιωπή να σπάσει

είναι που 'το ζεστό νερό το πρωί μου θυμίζει πως είμαι ακόμα ζωντανός'
είναι που ακόμα διαβάζω Sarah Kane και ανατριχιάζω ολόκληρη

είναι που η γεύση του καφέ ακόμα μπορεί να με κάνει να αισθανθώ μια γλύκα
και η μυρωδιά του μανταρινιού φέρνει τα Χριστούγεννα πιο κοντά
και εκείνη την εικόνα του φωτός να τρεμοπαίζει

είναι που το μπλε μου θηρίο δεν κρύβεται στη ντουλάπα αλλά κοιμάται στο πλάι μου
είναι που ακόμα κάποιες φορές κοιτώ έξω από το παράθυρο και βλέπω τα φύλλα να πέφτουν

είναι που τα δάκρυα πάντα συντροφεύουν και αλήθειες και ψέματα
είναι που ξέρω πως σε κάποιες γωνιές του κόσμου ακόμα υπάρχουν δικοί μου άνθρωποι
είναι που για άλλη μια φορά μπόρεσα να θυμηθώ και να ξεχάσω
να πω ένα ψέμα και να αλλάξω πλευρό
είναι που άλλη μια Δευτέρα πέρασε και τα κατάφερα να χαμογελάσω
και να πω 'δεν πειράζει--τα καλύτερα μου την έχουν στημένη στη γωνία--και σύντομα θα βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο'

απλά βήματα..κάθε μέρα και άλλο ένα..και άλλο ένα..
ένα..άλλο..ένα..ένα άλλο και άλλο και άλλο...

instead of a proposal

felt it.here.inside.here

and when i don't feel it, it's pointless
think about getting up it's pointless
think about eating it's pointless
think about dressing it's pointless
think about speaking it's pointless

Here now.
Safe on the other side and here.

almost 7 years later, here and now..this is all that matters.

but you promised..

to tell me a fairy tale before I sleep,

never to make me listen to the same story again

dont bring me where I've been before

I'd rather sleep

dear dragon..you are the only one who is left tonight--but i know you are not a dragon,and soon you might be angry i even addressed you like that. goodnight--the clock will strike 0 soon..

dear dragon...i still read their writings and i cannot control them anymore--i want to give an end to all these stories but then if i do, who is going to keep me company in the long nights? i will never be able to write the chart of the stars and i will go on walking in the octagon room, with the inside of the pendulum staring at me..the stories should never finish even if that means that i will have to make up more for them..and swans, i need more swans close to the lake and a girl practising yoga by the baby-swans and their mother looking at her..with ...indignation--or suspicion..

dear dragon...
i looked through the looking glass of the camera obscura and i saw the cars moving over the shadow of my face--only later did i realise that this was not my shadow but what the others perceived as the shadow--the shadow grew stronger and bigger in the blue room, lavender blue room with the blue carpet and the spot lights--dancing with the shadow, i forgot about my shadow..and the girl with the white dress and the red lipstick in a car with leather, black seats

dear dragon..
the nights in that house were pretty cold and the fire would not last longer than two hours; he was walking around wearing the black raincoat, trying to concentrate, still reading the maps of the stars, not being able to complete the chart--some bastard decided to publish his unfinished chart of the stars-in turn,he decided to buy all the published charts--none should read before it's ready, before he is ready--so, yes, he was walking during the nights, looking at the stars, trying to complete the chart but the blue radiance was occasionally too strong and the nights too long and too cold--he never mapped the sky--it is only the inside of the chart that is exhibited now in that room you visited..or you are about to visit..(4,33 away)