simple

tried to find pictures
played with words
remembered bees,
loosy poetry and popping chewing gums
the blue radiance in the making
and spiders like branches..
failed in abstraction-
some things are only simple and
they just happen to you
while sitting on the couch
drinking lemon ice tea and
watching stupid music videos
they happen-regardless..
some things are simple
but demand your attention
and want you to accept that they exist-

one thing-simple, accepted, fact
I miss you
regardless..

The Downfall

μια φορά και ένα καιρό νόμιζα ότι θα παρέμενες στο βάθρο σου για πάντα-μορφή στιλπνή σαν των φαγιούμ που είχες κρεμασμένα στο φοιτητικό σου δωμάτιο.
παράδοξο φίλε μου-απόψε σε είδα φευγαλέα στο τζάμι του μετρό μετά από περίπου 4 χρόνια-και αν και για ένα κλάσμα δευτερολέπτου σκέφτηκα να σε αντικρύσω, μετά όλα μου φάνηκαν τόσο μάταια-και έστριψα το κεφάλι-και για 2 λεπτά μοιραστήκαμε το ίδιο βαγόνι, αλλά και εσύ έκανες πως δεν με είδες και κατέβηκες μετά στην στάση Μοναστηράκι σέρνοντας μια βαλίτσα που ούτε καν το χρώμα της δεν πρόσεξα.
και εγώ σηκώθηκα να κατέβω στην επόμενη στάση γελώντας από αμηχανία και αντιλαμβανόμενη ξανά τη παντοδυναμία του χρόνου
είχες πέσει πια από το βάθρο σου-στα 33 και τίποτα δεν θύμιζε το εξαίσιο που κάποτε ήσουν για μένα.

nothing lasts forever-but nothing..

Ντροπή και οργή

Δεν ξέρω τι να πω πια- βδομάδες τώρα το ίδιο θέμα: Πάρνηθα, Υμηττός, Κόρινθος και μετά Αιγιαλεία..και άλλες πόσες περιοχές στην Ελλάδα.
Τα όμορφα δάση όμορφα καίγονται; και καλά το γνωρίζουμε ότι υπάρχουν εγκληματίες που δεν τους ενδιαφέρει να κατακάψουν τους λίγους πνεύμονες πράσινου που έχουν απομείνει σε αυτήν την χώρα-- αλλά από την άλλη, έχω την αίσθηση ότι υπάρχουν και άλλα δυο προβλήματα: πρώτον, παντελής έλλειψη κρατικού μηχανισμού- είναι γελοίο να καταδικάζουμε τους πυροσβέστες όταν άλλοι αρμόδιοι φορείς κωφεύουν και αδυνατούν να οργανώσουν τις επιχειρήσεις σωστά.άρα πρώτη ευθύνη, η πολιτική ευθύνη.
η δεύτερη ευθύνη είναι η ευθύνη όλων μας: σε σχέση με το πόσο συνειδητά ψηφίζουμε όσους ψηφίζουμε και μετά αυτοί θα επωμιστούν την προαναφερθείσα πολιτική ευθύνη. αλλά πέρα από αυτό, καιρός είναι να αναρωτηθούμε όλοι μας πόσο ενδιαφερόμαστε για το περιβάλλον και πόσο, ουσιαστικά με τις πράξεις μας προσέχουμε τα δάση, τις ακρογιαλιές, τη φύση γενικότερα. πόσοι απο εμάς έχουν δικό τους ή έχουν διακοπές σε κάποιου φίλου το σπίτι το οποίο μπορεί να το ονομάσει κανείς αυθαίρετο και βρίσκεται μέσα στο δάσος ή στην βουνοκορφή; πόσοι από εμάς δεν έχουμε μαζέψει τα σκουπίδια μας από τις παραλίες; πόσες φορές έχουμε πει "έλα μωρέ" και έχουμε ρίξει ένα τσιγάρο έξω από το παράθυρό μας όταν οδηγούμε στην εξοχή; πόσοι από εμάς είμαστε προσεκτικοί με τα σκουπίδια και ανακυκλώνουμε έτσι ώστε να μην μαζεύονται στις χωματερές ακατάσχετα πράγματα που μπορούν ενδεχομένως να οδηγήσουν σε πυρκαγιές; πόσοι από εμάς έχουμε την λεγόμενη "οικολογική συνείδηση" και καταλαβαίνουμε πως οι φόβοι των επιστημόνων για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την αλλαγή του κλίματος στον πλανήτη δεν είναι μόνο λόγια;
έχουμε όλοι μας ευθύνες και δυστυχώς φοβάμαι πολύ πως λίγοι από εμάς - ή για να το πω καλύτερα - η πάντα ένδοξη, σκεπτόμενη μειοψηφία (την οποία όμως ελάχιστοι υπολογίζουν) έχουν συναίσθηση τον ευθυνών τους σε καθημερινό επίπεδο. ντρέπομαι και εξοργίζομαι που χρόνο με τον χρόνο, βδομάδα την βδομάδα, μήνα τον μήνα, κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας να καταστρέψουμε ό,τι πιο όμορφο και κυρίως ό,τι δεν είναι αποκλειστικά δικό μας- τον κόσμο που ζούμε. δεν υπάρχει πολύς καιρός- κάτι πρέπει να γίνει- τώρα!

ps. note for the English-speaking readers: the photograph is one of many from the huge fires that are burning some of the most beautiful forests in Greece at the moment; my rage and shame can hardly be expressed in another language- but we all need to understand that we have a huge responsibility towards this earth- NOW! BEFORE IT'S TOO LATE..

the girl and the sea

να μας πάρεις μακριά
να μας πας στα πέρα μέρη
φύσα θάλασσα πλατιά
φύσα αγέρι- φύσα αγέρι..

a moment of bliss:
lying still on the surface of the sea
no movement
eyes closed
the rays of light caress you
and the warmth of the water..
a moment before you dive inside
and when you return to the surface
you have rediscovered yourself..

(baby) this is not goodbye..

just before night falls;21.33- train from New Cross to London Waterloo East, I look outside the window- know very well the movement of the trains- and the sight of the city, walking from Waterloo East to Waterloo Central, my eye perceives Charing Cross station, a glimpse of the Embankment Bridge- feel a knot in my throat- so many times, so many moments—in this city, the city which is full with associations and I am leaving behind-- but keep on walking- the ticket inspector smiles at me and I smile back—feel beautiful yet sad..’you’re still here’
and the movement of people in London Waterloo, stopping for a moment to look at the screens, then rushing to their trains- platform 16 tonight, 21.50 train to Reading via Richmond- the usual voice announces the stations with the tone that I know so well and I’ve imitated so many times..
and then the train goes, leaves London behind, past the stations I’ve known, past the places I’ve been, past those five years, the same old journey—
the train will arrive at 22.27, still light in the horizon. go up the bridge, see the tip of the hill and the clock of Founder’s..for the first time in five years—and really when did Café Uno become Chez Gerrard? Where have I been living? and why do I notice things, why does it matter now that I am leaving? that’s why I don’t like ‘goodbyes’; because they make you feel that the day is special, that you have the pay attention to all the details that you’ve previously ignored and you would go on ignoring if you didn’t leave, separate etc.
that’s why I don’t like goodbyes..because they demand from your memory to freeze and keep a set picture- not the movement.. but memory is alive and moves and does not want to freeze—and I will be back and don’t want melodramatic goodbyes..it’s just that the page turns.
it’s just see you later-not goodbye.. I am taking with me all that I can’t leave behind but I’ll be back soon—for the time being, though, we are moving south!

I never liked looking at old photographs- they make me sad.
I see all these faces of people that i used to have in my life but some of them are now only vague memories.
But tonight, I felt this nostalgia--and instead of looking at old photos, I started reading old emails--some of them will remain all time classic even if the people who wrote them are by now outsiders.
there is a sense of joy always hidden in pain, even though it shouldn't be this way...

how do you know that you don't love someone anymore?
and how do you understand that actually nothing has really changed?
and actually does it really matter?

a new friend called these years a rite of passage
for me the last year was only the beginning

but really I am asking the sun whenever it comes out:
does love ever end? and how?

Guinness and I

Back in 2002, having just arrived at the United Kingdom, somewhere near London but not in London, every Thursday we used to go to this pub called The Crown (there is always a pub called a crown, or a red lion or Shakespeare in every little town in the UK). And my friend used to drink Guinness and I kept on interrogating her: ‘how on earth do you like this drink? why?’ No matter what and why, she kept on drinking it and I kept on wondering why.
Some years went by and suddenly last summer, I started drinking Guinness- I remember going to a pub around late May and saying what the hell? I will try its taste-I might be wrong..and so the story goes.. I drank many pints of Guinness in the past year, in good and bad and confusing and lovely and miserable and glorious occasions—it became my most beloved drink, almost like gin n’tonic. not love at first sight but it just grew in me and by now, it’s almost inconceivable for me to go to a pub and not drink Guinness…

Tonight, five years later, I drank two pints of Guinness- one, to bid farewell to this place close in London but not in London that was my home for the last five years. not in the Crown but in a pub nearby which almost felt like the crown.
the second, to celebrate my moving to the land of Guinness in the very near future..this will be the next home. And yes, as Mia Wallace put it in her lovely post in Wildflower Soul for my upcoming moving to Dublin, ‘good things happen to those who wait…’ but finally one day, the long wait is over and one starts drinking Guinness…

DUBLIN HERE I/ WE COME!

no title is good enough

Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια,
θυμάμαι τη χαρά τους και τη λύπη τους,
καμιά φορά σα σταματήσω…

I don’t know much about homes
I only remind myself of their joy and their sadness,
sometimes when I stop…

home? not yet found-
and not sure whether it actually exists
this afternoon, only an appropriate goodbye to this one
which hosted me, my good and bad moments in the last three years,
my old and new friends, my ‘blue beast’, people I loved
the first part of my adult life…

goodbye? how do you say goodbye to four walls and four windows?
perhaps you don’t-
just thank you for the nights I was coming back and
whispered ‘it’s good to be back home’