Οι εξαιρετικές μας στιγμές (για τους φίλους)

(αντί για ευχαριστώ, αφιερωμένο σε μια όμορφη εικόνα)

Αν υπάρχει κάτι που δεν θα πάψει να με ξαφνιάζει ποτέ, είναι το πώς και πού ενώνονται οι άνθρωποι--όχι το γιατί,ενδεχομένως εν μέρει και το πότε. Η νομοτέλεια της γνωριμίας με κάποιον άνθρωπο είναι πάντα συναρπαστική..αναρωτιέμαι καμια φορά, αλήθεια 'πότε άνοιξα τη πόρτα και μπήκε αυτός/αυτή στη ζωή μου;' και τις περισσότερες φορές δεν θυμάμαι--μάλλον θυμάμαι, τις στιγμούλες μετά, με κρασιά λιώμα σε ένα γήπεδο τένις κάποιου πανεπιστημίου στα περίχωρα του Λονδίνου, με άλλα αλκοόλ και θαύματα στο βράχο της Ακρόπολης βράδυ Ιουνίου λίγο μετά την αλλαγή του αιώνα, κάποια βράδια σε ένα μικρό καθιστικό της πρώτης ενηλικίωσης με ήχους από Ντύλαν και Σαββόπουλο και Τζόνι και Τζεφ, καπνίζοντας, δεν μιλάς--δεν μιλώ..'πςς άκου-άκου' και μετά να λες τις ιστορίες..κάτι βράδια να σταματάμε στην εθνική, για τσιγάρο και καφέ και ας είναι 3 το πρωί και η παράσταση να είναι χάλια..για να ξεχνάς της αρχαίας ζωής τα παθήματα...και χρόνια πίσω, βράδυ Ιουνίου και πάλι, σε μια βεράντα να ακούμε τον 'άνεμο της αλλαγής' και να κάνουμε τα χάρτινα πιάτα φρίσμπι, να φτάσουν στη θάλασσα του Πειραιά, να γίνουν καράβια, να φύγουν μακριά, να φύγουμε και εμείς μαζί τους..'αν σε χάσω θα χαθώ..' και να είναι η πρώτη φορά που το λες και το εννοείς..και όμως δεν χάθηκες

τις στιγμούλες μετά, όχι όμως και τη πρώτη στιγμή--τη πρώτη φορά τη θυμάται κανείς μάλλον μόνο στον έρωτα...γιατί εκεί είναι και η στιγμή που σφάζει τον χρόνο και μετά παλεύεις να την κάνεις διάρκεια--με τους φίλους, είναι αυτά τα σταυροδρόμια, είναι αυτές οι τελετουργίες που σμίγουν με μαγειρικές και όνειρα '- πωπω ρε κουμπάρα, τη τυρόπιτα έκανες πάλι -- αν πάρω τη δουλειά εκεί, τότε θα..-' τραγούδια και χορούς, τσαλακωμένα χαρτομάντηλα, ουρλιαχτά και εκκωφαντικές σιωπές--με τους φιλους είναι η πορεία..η διάρκεια,τα μπαλόνια που πετούν στον ουρανό και μετά πιάνει βροχή και όμως..
με τους φίλους είναι που χάνεσαι και ξαναβρίσκεσαι και τόσα αλλάζουν στη πορεία αλλά δεν πειράζει,θα τα ξαναβρούμε--ίσως γιατί με αυτούς οι 'εξαιρετικές στιγμές' πάντα πηγάζουν από αυτή την βαθειά γνώση του 'εγώ' και του 'εσύ' και του 'εμείς'--είναι που ξέρουν πως δεν υπάρχεις μόνο στα βαθύτερα εντός αλλά και σε κάποιες επιφανειακές περιοχές, που ξέρουν να ξεφτιλίσουν μαζί σου ό,τι αξίζει να ξεφτιλιστεί και να αγκαλιάσουν αυτά που ξέχασες να θωπεύσεις για χρόνια, που ρίχνουν 4 κουταλιές ζάχαρη στον καφέ ενώ εσύ τον πίνεις σκέτο και τη ζάχαρη στο σπίτι την έχεις μονάχα για αυτούς..

είναι που σε λίγες μέρες κάποιους από αυτούς θα τους ξαναδω κάτω από χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και άγιους βασίληδες και θα ξαναβρούμε παλιές διαδρομές..στα σκοτάδια και ξανά στο φως..και εγώ θα δακρύζω στη μυρωδιά του κύμινου ενώ αυτοί θα λατρεύουν τη κανέλα

break the pomegranate

if a human is not an onion, then it's a pomegranate..made of millions of red seeds..none of which is complete unless the rest is there
or it's like the clown coming out of the box-always unexpected. always recognisable. always unfamiliar. always welcome and always somehow, someway found when we least want to open the box.