Ποιο είναι το σημείο που ενώνει τον έρωτα και την "τέχνη", ή ό,τι άλλο κάποιος αγαπά πολύ; Οτι απλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς-- και σε αυτές τις περιπτώσεις, που ουσιαστικά δεν υπάρχουν επιλογές γιατί η επιλογή είναι μία, δεν υπάρχουν ήττες ούτε νίκες..υπάρχει μονάχα πορεία, είναι γραμμένο στο DNA σου, μέχρι τη μέρα που θα μπορείς να κάνεις αλλιώς (αν ποτέ έρθει αυτή).
(μικρή απάντηση στο post του φίλου otibaleionous
και η Tinkerbell κλείσιμο του ματιού σε όσους πιστεύουν ακόμα πως μπορούν να πετάξουν--
ζωή είναι επτά να πέφτεις και να σηκώνεσαι οχτώ;)
8 comments:
στη τελευταία ερώτηση η απάντηση είναι προφανής. Η ζωή εντοπίζεται στα όσα συμβαίνουν κατά τη χρονική διάρκεια που χρειάζεται για να διανύσεις την αποσταση μεταξύ ανόδου* και πτώσης* (ασχέτως από που ξεκινάς)
*αυτά είναι νεκρά σημεία
-------------------------
Βοηθείστε με...
στην ερώτηση την αρχική χρειάζονται επεξηγήσεις.
Προφανώς δεν μιλάτε για σημείο τομής.Μάλλον ενοείτε τον έρωτα για κάτι (πχ τη τέχνη). Αν θέλετε να γίνουμε ποιο συγκεκριμένοι τότε θα σας ζητούσα να μου διευκρινήσετε τι ακριβώς ορίζετε ως ¨τέχνη¨ ή πως ερμηνευέτε τη λέξη. Παράλληλα θα μπορέσουμε να βγάλουμε αμφότεροι τις γενικές αρχές που ισχύουν και έχουμε το φαινόμενο κάποιος να αφιερώνεται ή να ¨αφομοιώνεται¨ (αυτό δεν ενοείτε) και να συμπορεύεται με ότι ¨αγαπά πολύ¨.
-------------------------
Τinkerbell...
(μια άποψη)
το παραμύθι μιλάει για κάτι σαν αστερόσκονη(;) που διαθέτει η εν λόγω κυρία και βοηθά τη πτήση. Άρα είναι κατι εύκολο! (αρκεί να βρεις κάτι σε Τinkerbell να βάλει ένα χεράκι)
(άλλη άποψη)
θα μπορουσε να αναφέρεστε και σε όσους γκρεμίζονται από ψηλά. (¨Πέταγμα¨ τρελό προς τα κάτω)
-------------------------
Συμφωνούμε στην πορεία από τα ψηλά στα χαμηλά και στο νεκρό του σημείου τομής (γυρίζουμε και πάλι στις θεωρίες γύρω από έννοιες όπως 'τέλος' και 'αρχή', νομίζω).
Μιλώ και για τον έρωτα για κάτι και για τον έρωτα per se (αλλά υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα 2; τέλος πάντων αυτό είναι ένα θέμα για άλλο post)
Όσο για τον ορισμό της τέχνης, μακριά από εμένα--λόγω δουλειάς, έχω κουραστεί να προσπαθώ να ορίσω αυτό που δεν ορίζεται και να νεκροτομώ (περιστασιακά) αυτό που είναι ζωντανό και θνησιγενές μαζί.
Ας αλλάξουμε λοιπόν τη λέξη 'τέχνη' με τη λέξη δημιουργία--μπορεί αυτός (για να δανειστώ μια εικόνα από το post σας) να υπάρξει χωρίς να μοιράσει τις φωτοτυπίες του βιβλίου του;
Τελικά δημιουργείς για αυτούς που θα το δεχτούν, ή για εσένα που γουστάρεις; (όπως ερωτεύεσαι για να σε ερωτευτούν, ή γιατί απλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς;) η δημιουργία είναι πάντα σε σχέση με τους άλλους; έχει σημασία αν είναι ή αν δεν είναι; και αυτή η αφιέρωση/αφομοίωση τελικά μοιράζεται; και αν ναι πώς; (εννοείτε πως δεν ζητώ απαντήσεις σε όλα αυτά--εξάλλου, ποιος μπορεί να είναι απόλυτος σε όλα αυτά τα εύθραστα θέματα; απλά σκέφτομαι με ερωτηματικά και χτυπάω λέξεις στο πληκτρολόγιο)
όσο για 'το πέταγμα το τρελό' από τα ψηλά στα χαμηλά, και εκεί πάλι χρειάζεσαι μια Tinkerbell (ή ένα ξωτικό, ή ένα κακόβουλο πνεύμα, ή μια μητριά-μάγισσα, ή ένα κακόβουλο δαιμόνιο να σε ρίξει στα βάραθρα--)εκτός βέβαια αν αποφασίσεις ότι το ύψος/ύφος δεν σου πάει και το παίξεις Superman/Spiderman ή για τα ελληνικά δεδομένα, Ίκαρος.
Μιλώ και για τον έρωτα για κάτι και για τον έρωτα per se (αλλά υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα 2; τέλος πάντων αυτό είναι ένα θέμα για άλλο post)
-----------------------------
ok συμφωνώ σε άλλο post αυτό
»Ας αλλάξουμε λοιπόν τη λέξη 'τέχνη' με τη λέξη δημιουργία--μπορεί αυτός να υπάρξει χωρίς να μοιράσει τις φωτοτυπίες του βιβλίου του;»
---------------------------
Νομίζω ναι… ότι δεν γνωρίζουμε-σαμε δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Θα ήταν πολύ μίζερος ο κόσμος αν παρέμενε να πιστεύει μόνο ότι έτυχε να έρθει σε προσωπική επαφή, να δει με τα μάτια του. Eνα χονδροειδέστατο παράδειγμα είναι ότι πολλά εκατομμύρια ξέρουν ότι ο Πικάσσο ήταν ένας μεγάλος ζωγράφος χωρίς ποτέ να δούνε ένα έργο του. Το θεωρούν δεδομένο όμως μια και αναφέρεται σε βιβλία, το έχουν ακούσει να το λένε, το είδαν σ ένα τηλεκουίζ, το διάβασαν σε κάποια εφημερίδα κλπ.
Για να επανέλθω στο παράδειγμα με τις φωτοτυπίες, από τη στιγμή που ο μάγκας (πχ επαγγέλματος λογιστής) έγραψε την αμπελοφιλοσοφία του, δήλωσε το παρών του, ως δημιουργός (έτσι αυτός τοποθετεί τον εαυτό του, σύμφωνα με το γνωστικό επίπεδο που έχει). Μέχρι τώρα έχουμε έναν άνθρωπο που το ξέρει, την αφεντιά του, άρα υπάρχει. Όταν αποφασίζει να μας κάνει κοινωνούς του έργου του, το γεγονός κοινοποιείται και πιθανόν τότε ο καθείς που έρχεται σε επαφή μ αυτό, να εκστομίσει άποψη σύμφωνα με το δικό του επίπεδο. Κάποιοι θα θα την ψιθυρίσουν σε άλλους. (πως το λέγανε εκείνο το παιδικό παιχνίδι, νομίζω «σπασμένο τηλέφωνο» ). Θα βρεθεί ένας φελλός που για να εντυπωσιάσει τη Κατινίτσα θα ισχυριστεί ότι είναι φίλος του συγγραφέα του περίφημου Ουμπα Αρλουμπα, και η Κατινίτσα μπουρ μπουρ στη Σουλα να μεταδώσει τα νέα… "Με πηδάει ο Μήτσος που είναι ο καρδιακός φίλος του περίφημου Αρλούμπα ουμπα. Α πα πα τι λες…." Και η Σουλα πασάρει το νέο στη Λίτσα την κομμώτρια που την χτενίζει.
"Ποιος καλεεεεέ, ο Μήτσος;;;;;"(εξανίσταται η Σούλα που στο παρελθόν είχε ένα ψιλονταλαβέρι με τον Μήτσο και του κρατάει μανιάτικο που τη παράτησε) "Αυτός το δημοτικό το τελείωσε με το ζόρι. Α-π-ο-κ-λ-ε-ί-ε-τ-α-ι!!!!" (δηλώνει κατηγορηματικά αμφισβητώντας ότι ο Μήτσους μπορεί να συμμετέχει στον πνευματικό κύκλο του κυρίου Ούμπα)
Παραδίπλα όμως η ευαίσθητη (στα ώτα) κυριά Ρόζα Καμέλια που δεν έχει χάσει κουβέντα από τη στιχομυθία, πλησιάζει το πρόσωπο και με συνωμοτικό ύφος λέει: "...ναι Σούλα μου, δίκιο έχεις, δεν μπορεί αυτός ο Μήτσος να έχει σχέση με τον κύριο Αρλούμπα"(και σουφρώνει θυμωμένα τα χειλάκια της τα κοραλλένια ενθυμούμενη τα λιγδιάρικα τραπέζια του Μήτσου) . "Να... τις προάλες ο θείος μου ο Αργύρης ο Κρητικός ντε… μου έλεγε πόσο έξυπνος είναι, πόσο μορφωμένος, πως τον απάλλαξε από ένα μεγαλο ποσό που έπρεπε να πληρώσει στην εφορία."
Καταλαβαίνετε τη συνέχεια… κάποιος που του μετέφεραν τη κουβέντα του κομμωτηρίου, κατάλαβε πως κάποιος κριτικός μιλά με εγκωμιαστικά λόγια για κάποιον Αρλούμπα και ο μίτος θα μπορούσε να συνεχίσει να ξετυλίγεται εν μέσω παρανοήσεων και παρεξηγήσεων. Μη συνεχίσω άλλο την ιστορία. Με τον άλφα ή το βήτα τρόπο οι φήμες μεταφέρονται και παραποιούνται και ενώ ελάχιστοι έχουν διαβάσει τις φωτοτυπίες με τις κουλαμάρες που γράφει ο Αρλούμπας, πολλοί εκφέρουν άποψη για τον δημιουργό.
Η ερώτηση που προκύπτει είναι: οποιαδήποτε κουλαμάρα που δημιουργεί κάποιος είναι τέχνη, υπάρχουν όρια; Αλλά από εδώ μπαίνουμε στα δικά χωράφια στο γνωστικό σας αντικείμενο
Τελικά δημιουργείς για αυτούς που θα το δεχτούν, ή για εσένα που γουστάρεις;
-----------------------------
Θα σας έλεγα ότι αυτό που περισσότερο εμπιστεύομαι είναι το δεύτερο (δημιουργείς για σένα τον ίδιο που γουστάρεις). Το ζουμί χαλάει όταν αναζητήσεις την έξωθεν καλή μαρτυρία αδύναμη γαρ η φύση μας, ή χειρότερα ακόμα όταν αναζητήσεις να εξαργυρώσεις τον (ας πούμε) δημιουργικό σου οίστρο. Αγοράζεται και πουλιέται ο θαυμασμός, η εκτίμηση, το πάθος, η γαλήνη, η φιλία, ο σεβασμός, ο έρωτας; (αυτά δεν προκύπτουν από τη τέχνη;) η λογική μου λέει όχι, χαρίζονται και αφιερώνονται.
(όπως ερωτεύεσαι για να σε ερωτευτούν, ή γιατί απλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς;)
---------------------------
Εδώ μ αρέσει το «δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς» αν δεν υπήρχαν κι αυτές οι περιπτώσεις, τι στο διάολο θα διαβάζαμε μετά, ή για τι πράγμα θα μιλούσαν τα τραγούδια;
η δημιουργία είναι πάντα σε σχέση με τους άλλους; έχει σημασία αν είναι ή αν δεν είναι;
--------------------------
Σας έδωσα ήδη μια άποψη
και αυτή η αφιέρωση/αφομοίωση τελικά μοιράζεται; και αν ναι πώς;
--------------------------
ελα ντε...
μια κλωτσιά αρκεί να σε πετάξει από εκει που ισορροπείς.
Ε και;
Αύριο έκανε κανείς συμβόλαιο ότι δεν θα του συμβεί κάτι μοιραίο;
Αν ήταν να ανησυχούμε για τις πτώσεις μας θα έπρεπε να κυκλοφορούμε ακόμη με περπατούρα
-----------------------------
Η ΘΑΛΑΣΣΑ
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.
---------------------------
Ο Χριστιανόπουλος νομίζω ότι τα είπε όλα σ αυτους τους στίχους (εκνευρίζομαι όταν αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω τα λόγια τους, αντιπαθω τους ποιητές)
εκανα καταχρηση της φιλοξενιας σας
στοπ εδω
ορεβουαρ μανταμ
Post a Comment