Στα μέσα του Οκτώβρη πια, ή μάλλον, μόλις προσπερνώ το μισό του, μένοντας κάπου στον βορρά της Ευρώπης και βλέποντας τις μέρες να περνούν, θέλοντας να γράψω κάτι ευφάνταστο που καταλήγει τελικά να φαντάζει κοινότυπο..και εγώ όπως και τόσοι άλλοι πιασμένοι στα δίχτυα μιας τροχοπέδης ή μιας ουτοπίας που αρχίζει με το γράμμα 'ε'..ελευθερία..τόσο σημαντική πια που έχει γίνει αυτοσκοπός. και κάθε φορά συνειδητοποιεί κανείς ότι δεν είναι και τόσο εύκολα εφικτή ή ότι μάλλον ισχύει στο ιδεατό Πλατωνικό κόσμο και όχι στην καθημερινή καπιταλιστική μας ευφορία (αν όχι εφορία!)
Είναι δύσκολο να σταματήσει κανείς το τρέξιμο και να αναλογιστεί τι έχει σημασία-ίσως γιατί το να σταματήσεις μια στιγμή θα σε κάνει να φανείς πιο δέσμιος των στιγμών που δεν σταματάς. Εγώ πάντως δεν προλαβαίνω να σταματήσω και ας είναι η καθημερινότητα μου η πεμπτουσία της προσωπικής μου επιλογής και ελευθερίας--στην τελική, ελεύθερη είμαι να κάνω ό,τι θέλω, έχοντας σπουδάσει πολύ, ζώντας σε μια δημοκρατική χώρα και κινούμενη στον ακαδημαικό χώρο, συναναστρέφομαι με ελεύθερους ανθρώπους και είμαι όσο ελεύθερη είναι και αυτή..
μονάχα κάτι βράδια, αναρωτιέμαι πόσα χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου περνούν με το να περιμένει την στιγμή της απόλυτης ελευθερίας; για να είσαι ελεύθερος, χρειάζεσαι μια δουλειά, μια οικονομική ανεξαρτησία και μια κοινωνική καταξίωση--ή μήπως όχι; εγώ πάντως ξέρω ότι πολλοί από μας 'του 90 οι εκδρομείς' ζούμε ακόμα προσμένοντας την ελεύθερη στιγμή μας και ας περνούμε τις μέρες μας κυνηγημένοι από τις αυταπάτες της ελευθερίας και των προσωπικών επιλογών μας..
to be forgiven, to be loved, to be free..(S.K.)
4 comments:
i thought i should drop by here too.
about the post: very nice picture. :)
filakia!
Πως είναι δυνατόν να θεωρείς τον εαυτό σου ελεύθερο όταν τον περιορίζεις στα όρια μιας δουλειάς, πολύ περισσότερο στη μέγγενη μιας κοινωνικής καταξίωσης. Τοποθέτηση σε μια κλίμακα αξιών μέσα από τα μάτια κάποιας επίλεκτης ομάδας κατά τη λογική μας; Χαλαρώστε…
Από την άλλη πάλι... έχετε δει τι συμβαίνει με πουλιά που χάνουν τον προσανατολισμό τους, με μια καρδερίνα που μετά κάποια χρόνια κράτησης ελευθερώνεται, μια γάτα που τρώει μια κλωτσιά από τον παράδεισο του διαμερίσματος της, μια γυναίκα που εγκαταλείπεται μετά 20 χρόνια γάμο και με τα φυτά που φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουν; Ίσως κάποια πράγματα πρέπει να παραμενουν στο κόσμο τους (εκτός και αν έχετε τις Δέκα εντολές ασφαλούς επιβίωσης)Αλλά πάλι στο μαγγανοπήγαδο....
Ο σκύλος μου δεν θα ήταν διόλου ευτυχισμένος αν του ¨προσέφερα¨ την ελευθερία του, εγώ θα είχα μεγάλο μπέρδεμα αν δεν είχα πάθη να τους υποτάσσομαι και η ελευθερία στη χρήση των υλικών για μια καλομαγειρεμενη ψαρόσουπα θα προκαλούσε μια γευστική αηδία (αφήστε που η ελάχιστη απόκλιση από μια συνταγή ακυρώνει όλη τη διαδικασία).
Κάποια πράγματα τα δεχόμαστε όπως είναι, κάποια άλλα πολεμάμε να τα αλλάξουμε και μέσα από τη διαδικασία αυτή σκοντάφτουμε, κυλιόμαστε στο χώμα και βρίσκουμε το στίγμα μας (στις μυρωδιές, σε στρώματα, στα χρώματα, σε φιλίες, προδοσίες, γλυκά του κουταλιού και στις ανάσες που απολαμβάνουμε μετά τη πάλη). Κι όταν μας λένε ¨χάσατε¨, τότε σκάμε στα γέλια…
(Ιτς ε γκειμ ονλυ)
τρυφερά
otibaleionous
ΥΓ Εντελώς συμπτωματικά το δικό μου θέμα που αναρτήθηκε σε παράλληλους χρόνους στιγματίζοντας κάποιες παράλληλες σκέψεις, είχε τίτλο «στάσου μια στιγμή».
My dear margo, nice to see you around my blogosphere again. I am counting down days--yes, we should find a way to keep me hostage in London ;)I can't wait! I miss you all very very much.
opucuk ver ;) xx
Δεν ξέρω από πού να αρχίσω..σκέφτομαι ότι μια πλήρης απάντηση πρέπει να δώσει κάποιες σκέψεις για το κάθετι που γράφετε. Από την άλλη, η λέξη δίπολα είναι συνεχώς στο μυαλό μου--δεν μπορείς να έχεις ελευθερία χωρίς να έχεις (οικειοθελώς ή μη δεν έχει σημασία) υποδουλωθεί κάποια στιγμή. Και βέβαια, εγώ να χαλαρώσω γιατί προφανώς το ελεύθερο δεν μετριέται με 'κλίμακες αξιών' και πράγματα που οι 'επίλεκτοι' απαξιώνουν..αλλά από την άλλη πόσες φορές, έχουμε υποδουλωθεί με βάση αυτές τις αξίες και όχι μόνο το έχουμε κάνει, πιστεύουμε ότι είναι προσωπική μας επιλογή και τελικά θα μας οδηγήσει στην 'αυταπάτη της ελευθερίας';
Πόσους φιλους έχω ακόμα που υποδουλώνονται προκειμένου να φτάσουν την ιδανική στιγμή της ελευθερίας τους; πόσες σχέσεις έχω δει να καταστρέφονται στον βωμό αυτής της ελευθερίας που ακομα δεν έχει φτάσει ή έχει φτάσει θριαμβευτικά και επομένως οδηγεί στην αλλαγή;Δεν ξέρω, δεν υπάρχουν συνταγές (ακόμα και για την ψαρόσουπα, κάποιος, κάποτε αυτοσχεδίασε και μετά κάποιος άλλος την έβαλε σε καλούπι. Η επανάληψη πάντα κρύβει μια διαφορά.)
Τις προάλλες, σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, άκουσα τη φράση ότι 'ο άνθρωπος φοβάται την επιλογή.προτιμά την υποδούλωση παρά την ελευθερία της επιλογής'--κάπως έτσι, και υποκλίθηκα στο Ντοστογιέφσκι μια ακόμα φορά..
τώρα ποιος χάνει, ποιος κερδίζει; the truth is in the eye of the beholder..και σίγουρα δύσκολα αιχμαλωτίζεται σε φωτογραφικά ενσταντανέ.
αυτά τα ολίγα--και λίαν αποτυχημένα, μιας και οι λέξεις, τα έχω ξαναπεί--ποτέ δεν είναι αρκετές. ευχαριστώ πάντως για τις παράλληλες σκέψεις.
Post a Comment