(αντί για ευχαριστώ, αφιερωμένο σε μια όμορφη εικόνα)
Αν υπάρχει κάτι που δεν θα πάψει να με ξαφνιάζει ποτέ, είναι το πώς και πού ενώνονται οι άνθρωποι--όχι το γιατί,ενδεχομένως εν μέρει και το πότε. Η νομοτέλεια της γνωριμίας με κάποιον άνθρωπο είναι πάντα συναρπαστική..αναρωτιέμαι καμια φορά, αλήθεια 'πότε άνοιξα τη πόρτα και μπήκε αυτός/αυτή στη ζωή μου;' και τις περισσότερες φορές δεν θυμάμαι--μάλλον θυμάμαι, τις στιγμούλες μετά, με κρασιά λιώμα σε ένα γήπεδο τένις κάποιου πανεπιστημίου στα περίχωρα του Λονδίνου, με άλλα αλκοόλ και θαύματα στο βράχο της Ακρόπολης βράδυ Ιουνίου λίγο μετά την αλλαγή του αιώνα, κάποια βράδια σε ένα μικρό καθιστικό της πρώτης ενηλικίωσης με ήχους από Ντύλαν και Σαββόπουλο και Τζόνι και Τζεφ, καπνίζοντας, δεν μιλάς--δεν μιλώ..'πςς άκου-άκου' και μετά να λες τις ιστορίες..κάτι βράδια να σταματάμε στην εθνική, για τσιγάρο και καφέ και ας είναι 3 το πρωί και η παράσταση να είναι χάλια..για να ξεχνάς της αρχαίας ζωής τα παθήματα...και χρόνια πίσω, βράδυ Ιουνίου και πάλι, σε μια βεράντα να ακούμε τον 'άνεμο της αλλαγής' και να κάνουμε τα χάρτινα πιάτα φρίσμπι, να φτάσουν στη θάλασσα του Πειραιά, να γίνουν καράβια, να φύγουν μακριά, να φύγουμε και εμείς μαζί τους..'αν σε χάσω θα χαθώ..' και να είναι η πρώτη φορά που το λες και το εννοείς..και όμως δεν χάθηκες
τις στιγμούλες μετά, όχι όμως και τη πρώτη στιγμή--τη πρώτη φορά τη θυμάται κανείς μάλλον μόνο στον έρωτα...γιατί εκεί είναι και η στιγμή που σφάζει τον χρόνο και μετά παλεύεις να την κάνεις διάρκεια--με τους φίλους, είναι αυτά τα σταυροδρόμια, είναι αυτές οι τελετουργίες που σμίγουν με μαγειρικές και όνειρα '- πωπω ρε κουμπάρα, τη τυρόπιτα έκανες πάλι -- αν πάρω τη δουλειά εκεί, τότε θα..-' τραγούδια και χορούς, τσαλακωμένα χαρτομάντηλα, ουρλιαχτά και εκκωφαντικές σιωπές--με τους φιλους είναι η πορεία..η διάρκεια,τα μπαλόνια που πετούν στον ουρανό και μετά πιάνει βροχή και όμως..
με τους φίλους είναι που χάνεσαι και ξαναβρίσκεσαι και τόσα αλλάζουν στη πορεία αλλά δεν πειράζει,θα τα ξαναβρούμε--ίσως γιατί με αυτούς οι 'εξαιρετικές στιγμές' πάντα πηγάζουν από αυτή την βαθειά γνώση του 'εγώ' και του 'εσύ' και του 'εμείς'--είναι που ξέρουν πως δεν υπάρχεις μόνο στα βαθύτερα εντός αλλά και σε κάποιες επιφανειακές περιοχές, που ξέρουν να ξεφτιλίσουν μαζί σου ό,τι αξίζει να ξεφτιλιστεί και να αγκαλιάσουν αυτά που ξέχασες να θωπεύσεις για χρόνια, που ρίχνουν 4 κουταλιές ζάχαρη στον καφέ ενώ εσύ τον πίνεις σκέτο και τη ζάχαρη στο σπίτι την έχεις μονάχα για αυτούς..
είναι που σε λίγες μέρες κάποιους από αυτούς θα τους ξαναδω κάτω από χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και άγιους βασίληδες και θα ξαναβρούμε παλιές διαδρομές..στα σκοτάδια και ξανά στο φως..και εγώ θα δακρύζω στη μυρωδιά του κύμινου ενώ αυτοί θα λατρεύουν τη κανέλα
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Στις μικρές μας στιγμές χαράσονται συναισθήματα που πολύ αργότερα συνειδητοποιουμε μέγεθος, βάθος χρώμα και σχήμα... πρωτογενή έργα τέχνης
(..που ξέρουν να ξεφτιλίσουν μαζί σου ό,τι αξίζει να ξεφτιλιστεί και να αγκαλιάσουν αυτά που ξέχασες να θωπεύσεις για χρόνια, που ρίχνουν 4 κουταλιές ζάχαρη στον καφέ ενώ εσύ τον πίνεις σκέτο και τη ζάχαρη στο σπίτι την έχεις μονάχα για αυτούς..) πολύ πολύ μου άρεσε!
Μια νυχτερινή αυτοκινητάδα στην εθνική με καφέ και ... χμμμμμ
εσείς τι μουσικές θα παίζατε;
τι κομμάτια θα ηχογραφούσατε για ένα cd νυχτερινής βόλτας;
τι λέτε; να τηρήσουμε το έθιμο ανταλλαγής δώρων;αυτά που ακούτε αντί αυτών που ακούω στην εθνική τα βράδυα.
Γιατί καλή μου σε ΟΠΟΙΟ μέρος του πλανήτη κι αν βρεθούμε κάποια στιγμή, κι αν ωκεανοί ή ήπειροι ή απλά ένα ποτάμι μας χωρίζουν, θα έχουμε τις μνήμες να μας συντροφεύουν και θα ζούμε πάντα σε εκείνο το παράλληλο σύμπαν όπου είμαστε πάλι όλοι μαζί να μοιραζόμαστε τις στιγμές :)
@Μια: αυτό το παράλληλο σύμπαν πάντα πάλλεται, πάντα μας φωτίζει και καμιά φορά όταν νιώθεις ότι θα εκραγεί,και πάλι δραπετεύει και συνεχίζει το ταξίδι του για άλλους γαλαξίες..σ'ευχαριστώ για τώρα,πριν και μετά..ραντεβού στην Αθήνα!
@otibaleionous:δεν είναι αλήθεια ότι η ξεφτίλα και η λατρεία πραγμάτων είναι δυο από τις πιο αγαπημένες ασχολίες με τους φίλους; όσο για τη ζάχαρη και τον καφέ, είναι αλήθεια--αφήστε αν σε κάποιους αρέσει η καφέ ζάχαρη και σε άλλους η λευκή--καταλήγεις με δυο βαζάκια ζάχαρη αν και στη καθημερινή σου ζωή δεν χρησιμοποιείς κανένα.
το soundtrack της εθνικής..ας είναι αυτό το δώρο για φέτος, πολύ καλή ιδέα..θα το φτιάξω και θα το αμπαλάρω γιορτινά στο επόμενο ποστ.
πάντως η Μπέλλου θα είναι παρούσα και σίγουρα το κομμάτι που ακούω τώρα δυνατά:stay(faraway/so close)..
Post a Comment